Ogromny Kościół...

Proszę o pomoc w interpretacji tego przedziwnego snu. Uwaga, jest naprawdę dziwny.
Mam 21 lat i jestem ateistką, to chyba ważne:) jestem w związku.

Sen zaczął się od tego, że doszło do zbliżenia między mną a moją wykładowczynią. Rzecz ewidentnie zmierzała ku czemuś więcej, ale wykładowczyni przypadkiem uderzyła okaleczoną (bardzo, bardzo okaleczoną) piętą w ścianę, krzyknęła z bólu i zemdlała. Poniosłam ją dokądś na rękach, niestety nie pamiętam, dokąd. Tutaj mam lukę w pamięci, pamiętam jedynie chaos i dużo ludzi. Okazało się, że mam uczestniczyć w chrzcie córki mojej kuzynki. Poszliśmy całą zgrają do kościoła, gdzie było MNÓSTWO ludzi, a przy tym kościół był niebotycznych rozmiarów.
Zgubiłam gdzieś rodzinkę, szłam sama głównym korytarzem prowadzącym do ołtarza. Korytarz był mocno z górki i był śliski, więc musiałam chwytać się krzeseł, by się nie przewrócić. Dodam przy tym, że ubrana byłam w niebieską sukienkę, czarne, męskie skarpetki i czarne, ogromne, męskie adidasy z czerwonymi paskami na bokach. Było mi bardzo głupio z powodu mojego ubioru niemal przez cały sen.
Przecisnęłam się gdzieś w boczną część kościoła (lewą, jeśli ma to znaczenie), gdzie znalazłam miejsce pośród niby to znanych, ale nieznanych mi ludzi. Ledwo rozpoczęła się msza, zaczęliśmy nawijać. Robiliśmy to głośno, a gdy rozpoczęły się śpiewy, zaczęliśmy tańczyć. Kompletnie zapomniałam, że jestem w kościele. Popatrzyłam w bok i zobaczyłam, że wpatruje się we mnie moja mama i była ewidentnie wściekła na mnie za moje zachowanie.
Wystraszyłam się i, klucząc między ludźmi i korytarzami, wyszłam na - tak jakby - dziedziniec. Tuż obok wejścia do kościoła znajdowała się kołyska, a w kołysce na miejscu dzieciątka Jezus leżał mój szesnastoletni brat.
Znów mam lukę. W każdym razie ktoś z rodziny (może mama?) znalazła mnie i kazała wrócić na mszę. Wróciłam, znów klucząc między ludźmi. Nie mogłam znaleźć miejsca. W końcu usiadłam na czyimś miejscu (na oparciu leżała torebka). Odbyła się komunia, do której nie przystąpiłam. Później, w zupełnie innym miejscu - jakby w sali wykładowej - miał odbyć się chrzest.
Nietypowy był to chrzest, bo "prowadziła" go kobieta. Rozdała nam laptopy i chciała puścić jakąś prezentację. Siedziałam obok kolegi z roku, gadaliśmy i żartowaliśmy. W końcu zorientowałam się, że siedzę bardzo blisko niego, niemal na kolanach. Pomyślałam sobie: "co ja robię, przecież mam chłopaka", znów na niego popatrzyłam i to już nie był mój kolega, a mój chłopak.
Nasze pogaduszki nie spodobały się prowadzącej i bardzo zła, wyprosiła mnie z sali. Z dumą wstałam i wyszłam. Zapytała mnie jeszcze, czy nie wstyd mi przed Bogiem. "Nie wierzę w Boga!", odpowiedziałam z jakąś złośliwą satysfakcją i obserwowałam, jak ją to zaskoczyło. Proponowała mi jakieś wykłady, książeczki, ale odwróciłam się i poszłam.
Znów kluczyłam. Spotkałam po drodze zakonnice, które wskazały mi drogę. Później czterech studentów teologii. Stwierdziłam, że wrócę pod salę wykładową i poczekam na mojego chłopaka, ale nie mogłam z powrotem trafić. Ktoś (może studenci) podpowiedzieli mi, bym dojechała tam autobusem... W autobusie jeden gość wysiadał na tym samym przystanku co ja, i bez przerwy pytał, czy to już.
Nie pamiętam, czy przed jazdą autobusem, czy po, z kościoła wyszło mnóstwo ludzi i nie mogłam odnaleźć nikogo znajomego.