TAJEMNA HISTORIA ŚWIADOMOŚCI - recenzja

Oto kolejna recenzja
Cohen





Dzięki uprzejmości wydawnictwa Illuminatio, w moje ręce wpadła książka dr Meg Blackburn Losey. Miałem przyjemność zapoznać się z nią, przeanalizować jej treść i poddać wnikliwej ocenie, którą chciałbym teraz przedstawić. Podzielę swoją recenzję na kilka części, niektórych bardzo abstrahujących od tematu.

1. Wykonanie
Ucieszył mnie fakt, że książka jest w wygodnym, zeszytowym formacie A5. Takie wydanie okazuje się bardzo poręczne - pozwala nam zmieścić ją w torebce, plecaku czy niewielkiej nawet reklamówce i cieszyć się dobrą lekturą w podróży.
Książka jest wykonana solidnie: mimo miękkiej oprawy, rogi nie zaginają się, a strony nie wypadają, siedzą mocno w grzbiecie. Za to wielki plus.

2. Styl pisania.
Autorka przekazuje swoje doświadczenia, przeżyte wydarzenia prostym językiem, w którym można wyczuć pasję, prawdziwe powołanie. Czasem jednak wprowadza lekki chaos w swoich wypowiedziach, szybciej poruszając jedne sprawy, odwlekając inne, aż nietrudno zagubić się w plątaninie skrótów myślowych i niedomówień. Istotne jest to, iż autorka stara się nas zainteresować, skłonić do rozmyślań na temat poruszanych zagadnień.

3. Pomysł na książkę.
Może zacznę ostro - według mnie autorka go nie miała. Zamiast posegregować tematy zawarte w książce i rozbić je na parę pozycji, autorka liznęła po trochu wszystkiego. Nie jest to satysfakcjonujące dla żądnego wiedzy czytelnika, który lubi mieć podane na talerzu, w myśl zasady: „Jeśli coś robisz, rób to dobrze”. W ten właśnie sposób uzyskujemy twór, w którym fakty o Stonehenge, piramidach czy Tiahuanaco, przeplatają się ze schematami, według których, jak twierdzi autorka, płynie energia.

4. Treść książki i opinia własna.

Książka rozpoczyna się od medytacji oznaczonej numerem 1. W lekturze znajdziemy ich osiem, każda kolejna następuje po rozdziale. Nie jest to jednak stricte medytacja, jaką przyszło mi praktykować. Te „medytacje” okazują się być kilkuzdaniowymi opisami punktu widzenia, jaki czytelnik powinien obrać, aby wpasować się w teorie i gdybania autorki. Niestety, niewiele jest do komentowania - pierwszy raz spotkałem się z modelem torusa, jako opisem siatki energetycznej wszechświata, nie mówiąc już o jego dodatnim i ujemnym polaryzowaniu, co brzmi dla mnie zupełnie kosmicznie. Otóż, na dobrą sprawę, nikt nie jest stanie stwierdzić, czy rzeczywiście w piramidach występują dwa ciągi energii – spiralny do czubka i kulisty do wewnątrz, ani czy Atlantydzi bądź Lemurianie (których istnienia nie sposób udowodnić) rzeczywiście byli dwoma z czworga istot, z genów których powstał homo sapiens. Zastanawiające jest, skąd autorka wie tyle o Lemurii, Atlantydzie, kontynencie Mu (potrafi wskazać nawet technologie, którymi dysponowali i architekturę miast), skoro nie istnieją żadne dowody umożliwiające sformułowanie takiej tezy.
Ezoteryczne postrzeganie Lemurii zawdzięczamy Helenie Bławatskiej, która rzekomo miała wizję o przedatlantydzkiej księdze Dzyan, a kontynent Mu jest rozkosznym wymysłem Augustusa Le Plongeona. W książce co wers jest mowa o harmonijnych częstotliwościach, które rezonują i w ten sposób oddziałują na wszystko we wszechświecie. Trochę naciągane, nieprawdaż? Największym odkryciem książki jest fakt, iż Kwiat Życia, Drzewo Życia i krzyż chrześcijański łączą się w harmonijny sposób. To jest jasne dla każdego, kto choć końcem kija tknął korzeni religii i światopoglądów, z których pochodzą ww. symbole. W rozdziale dotyczącym roku 2012 możemy się dopatrzyć, iż jego wibracja może wpłynąć negatywnie na ludzi, powodując problemy z pamięcią, brak tolerancji wobec kłamstwa (to do tej pory dawaliśmy przyzwolenie?), ból fizyczny, dolegliwości układu pokarmowego, konieczność zmiany diety, nadwrażliwość, mglistość umysłu, huśtawki nastroju, aż po zmiany w stosunkach międzynarodowych. Jednocześnie dr Meg Blackburn Losey wprowadza nowy symbol – ośmiościan gwiaździsty, który prezentuje jedność świadomości człowieka i „świadomości uniwersalnej”. Zostawiam to do oceny odbiorców.

5. Podsumowanie

-Solidne wykonanie.
-Prosty w odbiorze język wypowiedzi.
-Książka poręczna.
-Ciekawe fakty historii starożytnej.
-Przytoczony fragment eposu o Gilgameszu.
-Rozdział poświęcony modyfikacji świadomości, co może być użyteczne dla osób eksperymentujących z systemem psychologicznym bądź z prawem przyciągania, afirmacjami.

-Pojawiający się chaos w wypowiedziach.
-Złe rozplanowanie książki.
-Zachwiana proporcja pomiędzy ilością tematów a ilością tekstu je drążącego.
-Przedstawianie zamkniętego systemu, który nic nie wnosi do ukształtowanego światopoglądu.
-Podczas czytania należy oddzielać ziarno od plew, przez co książka niezbyt nadaje się dla początkujących.
-Wyczuwa się popularne teorie New Age.

Reasumując: Książka jest ciekawą lekturą uzupełniającą i zadziwia przejrzystością wizji autorki, ale użytecznej wiedzy w niej jak na lekarstwo.

Moja ocena to 2/5.
Autor: Cohen

Bardzo ciekawa, rzeczowa i konkretna recenzja. Widać, że Cohen podszedł do tego zadania poważnie i uważam, iż mimo krytyki, zwolennicy takiego typu książek oraz teorii pokuszą się o nią, ponieważ będą ciekawi w jaki sposób autorka to wszystko opisuje.

Gratuluję umiejętności pisania tak czytelnych wypowiedzi!