Oszaleliście!? Nie, my jesteśmy normalni

Wybaczcie mi, że się tu wtrącę, ale w pełni popieram Lokatora.
Asiu, ten post ma bardzo dużo wartości, jednak zdaję sobie sprawę z tego, że bardzo wielu, a właściwie prawie wszyscy ludzie oddający dzieci do przedszkoli i szkół nie są świadomi tego, jakie zło wyrządzają swoim pociechom.
Rozumiem też, że powiecie, iż taki mamy system, tak to prawda, ale kto ten system tworzy, kto na niego się zgadza i kto go popiera, czy czasami nie ci, którzy wysyłają pociechy do tych przybytków?
Szkoły i przedszkola, to są ogromne pralnie mózgów, a ci co to robią nieświadomie cieszą się z tego, że mają tylu zaćmionych uczestników biorących w tym "dziele" udział.
Oczywiste jest, że nikt nie robi tego świadomie, ani ci co to robią, ani ci, którzy posyłają swoje dzieci do "domów", w których zmieniane są ich Boskie programy na programy społeczne. Jest tak dlatego, bo inaczej na ziemi żyli by ludzie doskonali, a na to przecież "wielcy" tego świata nie mogą się zgodzić i dlatego tak będą zawsze zachwalać te przybytki.

Aby wszystko było jasne, nie jestem przeciwnikiem szkół, czy też przedszkoli, ale nie zgadzam się na taki tok nauczania jaki jest preferowany, a do tego, jest na niego przyzwolenie społeczne.

To społeczeństwo jest temu winne, bo nie zastanawia się nad tym co się tam dzieje. Ono jest zadowolone, że ma dziecko z głowy i nie musi się martwić, a to, że później ma w domu takiego a nie innego "antychrysta", to już inna sprawa.
Społeczeństwo woli narzekać na wszystko wkoło, ale nie potrafi przyznać się do własnego błędu, który zresztą popełniło w nieświadomości. Nawet to, że była to nieświadomość nie jest powodem do tego, aby się zastanowić nad swoim postępowaniem, a co najważniejsze, nad swoim myśleniem.
System społeczny jaki jest na ziemi, to system, który ma za zadanie trzymać człowieka w zamknięciu na RZECZYWISTOŚĆ. Gdyby to społeczeństwo wyrwało się z tej klatki, to "strażnicy" niewolników utracili by swwoją przewagę i musieli by odejść w zapomnienie. Dlatego więc starają się oni, aby zawsze społeczeństwo myślało, że tak jest dobrze, a ci, którzy to wymyślili są jedynymi, którzy mogą im pomóc i szukają tej pomocy u tych samych "strażników" niewolników.
Myślenie społeczne jest sztucznym tworem i jest to powodem, dla którego praktycznie wszyscy są zamknięci w dogmatach religijnych i wszelkich innych, także w tym, jeżeli chodzi o szkolnictwo i wychowanie dziecka.
Gdyby tak osoba zainteresowana choć raz zastanowiła się nad tym co robi i dlaczego słucha innych, kiedy ma podobno własną wolę, to może coś by do niej dotarło, ale niestety, nie ma takiej opcji,bo zaraz przychodzi kolejna myśl,która nadaje myśleniu taki tor, z którego wynika, iż próbując się zastanawiać nad zmianą stajemy się wyrodnym dzieckiem społeczeństwa. I właśnie takie podejście do własnych myśli jest decydującym powodem do tego, aby nie wychodzić przed szereg, a w nim pozostać, bo tak wydaje się lepiej.
Myśl społeczna ma ogromną potęgę i zdaje się być decydującym czynnikiem wpływającym na życie człowieka, jeżeli poddaje się on temu, co go prowadzi, a w tym przypadku jest to myśl społeczna.

Mógłbym tu tak pisać i pisać, ale puki co wystarczy.

Jeśli chodzi o przedszkola, to moje zdanie jest podobne i nie chcę tam posyłać dziecka. Dlaczego? Bo sama strasznie płakałam jak miałam tam iść i robiłam cyrki przed dziećmi, nie potrafiłam się z nimi bawić i może to dziwnie zabrzmi, ale obserwowałam dzieci z boku i myślałam o tym jakie są głupie... Za to chętnie uczyłam się angielskiego i dużo z tego okresu pamiętam. Może byłam od początku jakaś inna.

Szkoła - bez niej zajdziemy do czarnej dupy mówiąc kolokwialnie. Póki co nie jesteśmy w stanie być nikim poważanym, szanowanym, ani ważnym bez ukończenia chociażby szkoły średniej. Tutaj się zaczyna szkoła życia, bo musimy umieć dogadać się ze społeczeństwem. Czy jest ono tępe, czy nam się podoba czy nie - musimy i to uważam za najważniejszą naukę szkoły.

Nie powinniśmy (jako rodzice) oddawać całej odpowiedzialności za wychowanie naszego dziecka nauczycielce czy przedszkolance, ani na nie liczyć, że wychowają nam dziecko tak jak chcemy. To MY wychowujemy je tak jak chcemy, a one jak im każą z góry. Taki system, taki kraj, takie zasady. Póki tego nie zmienimy, tak będzie. Może warto się zabrać do roboty i zacząć to zmieniać, żeby za kilkanaście lat skończyć narzekać (w sumie Polak nigdy nie przestanie...). Mamy świadomość, że jest jak jest, ale co z tym robimy?
Walczyłam dzielnie w szkole, ale to odbijało się na moich ocenach i co wywalczyłam? Nic. Po kilkanaście uwag na semestr w gimnazjum za nie stosowanie się do poleceń nauczyciela
Tym sposobem doszłam do wniosków:
- lepiej w nowej szkole zrobić dobre pierwsze wrażenie, żeby mieć dobrą opinię i za nazwisko dostawać lepsze oceny
- przed nauczycielami zgrywać miłą, a myśleć co się chce
- udawać, że ich pomoc jest niezastąpiona
- wykorzystywać głupi uśmiech i słowo, żeby się cieszyli, w zamian dając fory

I co, szkoła nie uczy? Uczy, uczy Tego jak radzić sobie z ludźmi. Przy tym temperuje rozwydrzony charakter, co w domu nie każdemu rodzicowi się uda.
Nie mam w zwyczaju popełniać ciągle tych samych błędów (w końcu jest ich tyle, że można codziennie robić jakiś inny), więc wyciągając wnioski doszłam tu gdzie jestem i jestem z siebie zadowolona.