Mowa Ciała

Czy gesty mają jakieś znaczenie i czy jest możliwe rozszyfrowanie ich? Tak! Ludzie często nie doceniają mowy ciała, nie uświadamiając sobie, że ma ona bezwzględne pierwszeństwo przed słowami.
W końcu najpierw byliśmy ciałem i jako beczące wniebogłosy niemowlę (jak sama nazwa podsuwa), musieliśmy używać do komunikacji czegoś innego niż mowa. To jest powód, dla którego słowa są tylko modulowaną falą dźwiękową niedopowiedzeń i kłamstw a ciało stanowi niemal niezawodny kompas prawdy.

Przykład: powiedzmy, że opowiadasz koledze świetny twoim zdaniem dowcip. On zaś, roześmiany, zapewnia cię, że lepszego dawno nie słyszał. Spostrzegasz jednak, jak twój rozmówca drapie się w ucho, wyrażając skryty żal, że nie ogłuchł w czasie opowiadania tego w gruncie rzeczy marnego kawału. Przypominasz sobie także, że jego oczy nie były zaangażowane w śmiech i już wiesz, że masz grzecznego, ale nieszczerego kolegę.

Psychika dąży do wyrównania ciśnienia między wnętrzem, czyli naszymi myślami a tym, w jaki sposób my je wyrażamy. Jeśli powstaje jakikolwiek rozdźwięk, natychmiast dadzą nam o tym znać tzw. mikroruchy, do których zaliczamy:

a) Mikropieszczoty, polegające po prostu na głaskaniu i pieszczeniu swojej skóry, co wbrew pozorom wcale nie jest narcystyczne. W ten sposób uchodzą z nas zdławione pozytywne uczucia.

b) Mikroswędzenia, które są antagonistyczne do mikropieszczot i ich źródłem są uciążliwe wewnętrzne napięcia.

c) Mikrofiksacje, rodzące się jako objawy mentalnej koncentracji danej osoby. Są to ogólne znieruchomienia, np. ręki na podbródku.

Skoro już znamy fachowe słownictwo i znaczenie mowy ciała, przejdźmy do konkretów.

Człowiek jest dualistyczny: ośrodki związane z logicznym i racjonalnym myśleniem znajdują się w lewej półkuli mózgu (steruje prawą stroną ciała), zaś legowiskiem zdolności do odczuwania emocji jest prawa półkula (steruje lewą stroną ciała). To dobra wiadomość dla obserwatorów, bo kiedy widzimy osobę z wysuniętą podczas siedzenia lewą nogą i przymkniętym prawym okiem możemy mniemać, iż skupia się w tej chwili nad swoimi emocjami, zostawiając rozum we mgle. Co ciekawe, stwierdzono, że ludzie, którzy doświadczyli silnych zawodów uczuciowych, tłumią nieświadomie lewą stronę ciała, np. przyciskając w czasie chodu jedno ramię do boku.

Ponieważ padło już słówko o chodzeniu, przejdźmy teraz do lustracji spacerowiczów. Najpierw należy spojrzeć na ich stopy. Jeżeli ktoś ma je skierowane do środka, to znaczy, że nie daje ujść swej energii, hamuje ją. Zauważmy, że podobnie ustawiają się narciarze (w tzw. pług), gdy chcą zmniejszyć prędkość jazdy.

Stopy innej wytropionej osoby mogą być odchylone na zewnątrz. Ten ktoś z kolei marnuje swoją energię, trudno mu się skupić i działa pod wpływem impulsu.

Ważny jest również rozmiar kroku, duży rozmach biorą ludzie widzący wyraźnie swój cel, ambitni i zdecydowani. Szeroki rozstaw nóg możemy wypatrzyć u mocno trzymającego się ziemi realisty, którego byle wichura nie zmiecie.

Po spacerku pora usiąść. Będąc wśród towarzyszy, którzy zakładają nogę na nogę, warto dyskretnie zerknąć na te ich stopy, które w tym momencie nie dotykają podłoża. Jeśli u dwóch sąsiednich osób są one skierowane do środka, znaczy to, że osoby te są sobą pochłonięte i zainteresowane. Oczywiście znaczenie ma tu fakt symetryczności gestów, jakże często pojawiająca się między przyjaciółmi.

A teraz ciekawy przykład na wpływ lat dziecięcych na mowę ciała. Pamiętacie jak byliście brzdącami i siedząc na krześle, wtedy wydającym się ogromnym tronem, nie dotykaliście stopami ziemi? Pozostało to w nas jako wyginanie stopy - w taki sposób, by dotykała podłogi jedynie zewnętrzną krawędzią buta. Jest to wyraz podporządkowania się i przyjęcia roli uległego dziecka.

Podnieśmy teraz wzrok nieco wyżej a mianowicie na ramiona. Panuje dość powszechna opinia, iż skrzyżowane ramiona znamionują człowieka zamkniętego w sobie. Otóż nie zawsze. To zależy od położenia dłoni: ukryte gdzieś pod przedramieniem rzeczywiście oznaczają wewnętrzną izolację. Ale gdy widzimy wyeksponowane dłonie, które spokojnie spoczywają w okolicy łokci, możemy być pewni, że ich właściciel blokuje swoją aktywność, po to by nas uważnie wysłuchać bądź czekając na nasz ruch. Prawdopodobnie chce przekazać następującą informację: "Teraz twoja kolej, ja nie będę ci przeszkadzał, dlatego unieruchamiam swoje ręce".

Zjeżdżamy do palców, z których napiszę o trzech i osobno. Kciuk, jako największy z nich, jest pozytywnym symbolem otwartości i samozadowolenia. Skierowany do góry zawsze jest ekwiwalentem "w porządku!". Mikroswędzenie jego powierzchni lub chęć ukrycia go gąszczu innych palców, ogarnia nas, gdy czujemy się niedowartościowani i walczymy z nieśmiałością.

Zaś przemożny odruch drapania palca środkowego jest związany z wypieraniem swoich pragnień. Natomiast jego serdeczny sąsiad cechuje się uczuciowością. Jeśli nasz rozmówca, któremu się zwierzamy, chwyta za ten palec i dokonuje na nim mikropieszczoty, znaczy to, że słucha nas z prawdziwie emocjonalnym przejęciem.

Trzeba coś rzec o twarzy, która w mowie ciała jest istnym gejzerem danych pozawerbalnych. Okazuje się, że wiele nam może powiedzieć język, mimo że woli się nie wychylać się za zęby. Jako krnąbrne dzieci posługiwaliśmy się nim do wypychania niesmacznego kęsa, a dziś, jeśli ktoś nas uracza cierpką uwagą na nasz temat, wybredny język wysuwa się, próbując pozbyć się gorzkiego zdania. Podobna reakcja to zaciśnięcie ust, to jest tworzenie metaforycznego muru dla trudnej do przełknięcia informacji. Inaczej jest z komplementami - wtedy ów mięsień z lubością będzie oblizywał zęby, delektując się pochlebstwami.

Można rzec, że są dwa rodzaje zastanawiania się. Pierwsze jest pełnym frustracji bezproduktywnym oczekiwaniem na wnioski, których ani widu ani słychu. Człowieka zafrapowanego w tym stylu rozpoznasz po mikrofiksacji dłoni zwiniętej w pięść, opierającej się o czoło. Co innego, gdy indywiduum skieruje otwartą dłoń wewnętrzną stroną do głowy, co przekładałoby się na to, że jego myślenie sunie gładko, prostym torem.

Zasadą niemalże wolną od wyjątków jest związek mikroruchu, działającego na narząd zmysłu, z bodźcem o postaci owego zmysłu. Nie chcemy czegoś widzieć - chociażby przenośnie, na przykład drażniącego problemu - trzemy więc powiekę zamykając oko.Nie chcemy czegoś słyszeć - ręka wędruje do ucha.

Zboczymy teraz na inne części ciała a najpierw na... boki. Jako kontur naszej sylwetki i miejsce szczególnie wrażliwej skóry, jest to obszar erogenny. Nie lekceważ więc u partnerki (albo partnera) ręki, lekko drapiącej bok ciała, bo to być może sygnał stłamszonego popędu płciowego. Zwłaszcza gdy jesteście sami w pokoju...

Szyja jest niebagatelnie ważną literą w alfabecie mowy ciała a to z powodu naszych pierwotnych zachowań. Jest bardzo wrażliwa i w rezultacie stanowi pierwszy cel ataku z intencją pozbawienia życia. Dziś co prawda nie ma bitew na miecze ani obaw, że zaraz rzuci się znikąd dziki zwierz, lecz mimo to w pewnych momentach obejmujemy szyję nieuświadamianą protekcją. Oczywiście powody, czemu się tak dzieje wyznacza psychika, reagująca na np. brak poczucia bezpieczeństwa. Chronimy wtedy szyję, podnosząc wysoko barki i usiłując schować głowę jak strachliwy żółw. Co zaś wyraża ten odcinek, będąc odsłoniętym? Jeśli towarzyszy mu uśmiech i naturalność nieskrępowanej postawy - to dana osoba chce nam przekazać taką oto myśl: "Czuję się bezpiecznie, ufam ci, moja szyja nie ma się czego bać". Z drugiej strony ktoś może przyjąć wrogą pozę, obnażyć gardło i łypiąc groźnie okiem wysyłać następujący komunikat: "Wystawiam swą szyja, przez którą płynie moje życie. Ale i tak to ja pierwszy rzucę się na twoją, bo jestem silniejszy a ty jesteś słabym knypkiem".

Kończę już, bo pewnie pojawiło się już u was mikroswedzenie nóg, zrodzone z chęci pójścia sobie. W ostatnich zdaniach jeszcze pragnę przestrzec przed wyciąganiem zbyt pochopnych wniosków z mowy ciała i odczytywaniem gestów bez kontekstu. Dziedzina jest to raczej nieścisła. Nie wiadomo przecież czy osoba, którą badamy właśnie wzrokiem nie wykonała jakiegoś charakterystycznego gestu drapania z powodu kłującego swetra, czy też jakiejś wszy... A więc obserwujcie, ale kompleksowo!

Źródło:
Artur Franczuk, Studenckie Koło Naukowe Neurobiologii, Koło Naukowe Genetyki i Epigenetyki, Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Od siebie dodam, że według mnie mowa ciała znaczy bardzo dużo w stosunkach ludzkich, gdyż można z niej dużo wyczytać, co dana osoba odczuwa, co do nas czuję, lecz tak jak wszędzie da się to oszukać, poprzez ćwiczenia opanowania tej "mowy ciała". Osobiście właśnie poprzez mowę ciała dostawałem się do danej pracy, potrafiłem wyrobić sobie szacunek w danym społeczeństwie/grupie.

Obszerna wypowiedź dotycząca mowy niewerbalnej. Nawet bardo dobry kłamczuszek nie zdoła okiełznać mowy ciała, gdyż działa to podświadomie. Większość ludzi nie zdaje sobie nawet sprawy, że za jej pomocą odkrywa szczere emocje, które w mowie łatwo jest skryć. A nawet jeśli wie jak się powstrzymać, to wydaje mi się, że nie można stale kontrolować swojego zachowania, a dużo fatygi, mega poziom samokontroli. Spece od mowy ciała, a nawet i "nie spece"potrafią za sprawą obserwacji gestów, mimiki, postawy ciała określić dużo więcej, niż kierując się złudliwym słowotokiem. Co umysł zatai, ciało "powie". Jednak elementarna wiedza na ten temat niezbędna jest do właściwego odczytu.

Pzdr.

polecam wam film "mowa ciała" można obejrzeć też na onecie na vod , jak poszperacie powinniście znaleźć a jest bardzo ciekawy

Hmm.

"Sceptyk-to miej dowód swojego poziomu ortografii w postaci słownika ortograficznego."

1. Jak się ma jedno do drugiego, sceptycyzm do ortografii ?

2. Słownik ortograficzny nie stanowi dowodu poziomu ortografii.

Mało uprzejmie zwracasz uwagę i nie do końca sensownie się wypowiadasz, dlatego też nie odczuję wielkiego żalu z powodu minionego dobicia Cię.
Słownika nie kupię ale spoko, postaram się pisać mniej dobijająco.

PS. Na przyszłość roszczenia, zwłaszcza co do "starych" postów przekazuj mi inaczej niż poprzez ich edytowanie, będzie większa szansa, że je przeczytam.